Ubertini Pusculi Brixiensis Constantinopoleos Liber I
In magnos postquam cecidit mea Musa labores,
dum sequitur longos cursus, comitata virentem
carpere conatum per mille pericula laurum,
Castaliisque volens intingere fontibus ora;
ad latices dum Diva manu deduxit amatos,
siste, mihi dixit, tandem tu, et comprime gressum.
Iussit, et arridens, nunc cane munera, dixit,
et nostros modulare modos: iam tempore longo
praeludens tremulas plectro perstringere chordas
te docui. Veros cantus nunc tempora poscunt.
Non antiqua canas iubeo: nam vidimus ipsi
excindi magnam imperio, belloque potentem,
sublatamque urbem insignem, manibusque cadentem
Teucrorum, quos ipsa prius subiecerat armis.
Ast nunc praeda iacet, rebusque exhausta vetustis
aspicit (oh fatum!) terris simul aquore cives
diduci in praedam miseros, natosque patresque,
et fratres matresque, nurus, iuvenesque senesque.
[…]
Haec ego dira canam, nam pars ego, parvula quamvis,
exitii, raptusque locos invitus ad omnes,
praeda fui. Sed te populorum rector, et urbis
conditor alme precor, tantam quae verteret urbem
causa fuit, memores; populi, quae tanta fuere
crimina, quae tanta luerentur crimina poena.
Constantine, tuis manibus tua Pergama, dive,
condita Teucrorum ostendunt vexilla per altas
turres, proque aquila volitant insignia rubra.
An te cum fremeret circum tua moenia saevus
barbarus, atque urbem ferro cum excindere totam
certaret, miseris insultans civibus, atrox
non facies ventura mali, pater urbis et auctor,
terruit! aut si animos divinos non timor intrat,
non tibi cura fuit crudelem avertere cladem,
auxiliumque tuis caelo demittere rebus?
Studium Angelopolitanum 